Ates doğduğundan beri onun yeni dünyaya verdigi her yeni tepkiyi gunuyle birlikte not almaya başladım...geriye dönüp baktığımda, ne kadar cok yol katettigini gormek ve her anında yanında olmak kadar gurur verici bir his yasamadım şimdiye dek...
Notları karistirirken ilk ası olduğu ana gittim...1 aylikti...daha hastaneye gitmeden önce evdeyken strese girmiştim...nasıl tepki verecek?acaba canı cok yanacak mı? diye diye icim icimi kemirmisti...neyse sonra yola çıktık..arabada o ani düşünmeye başlamıştım...gözümde kısa film matrajlari yarattım resmen... Ve sonunda kaçınılmaz ana ulaşmıştık...Aşısını hazırlasınlar diye telefon açtı doktoru sekretere...icimde garip bir his oluşmuştu...tarifsiz değil...hani bazen tarifsiz duygular derler ya...iste bu cok saçma değil mıdır? Her duygunun tarifi var...hem de sayfalarca anlatacak kadar icimizde derinlerde bir yerlerde...ve hemen aklima kucuklugum geldi....küçükken bizi "ciz elleme" ve " bak Dr.gelecek aşı yapar" diye korkuturdu anne-babalarımız...ve yillarca aşidan korktugumu ve bu durumun bilinc altimi ne denli etkiledigini icimde yasamistim...simdilerde ise bunun ne kadar yanlış bir davranış olduğunu bizim gibi bilinçli anneler farketti...neyse sonunda aşı anına gelmiştik...canım oğlum ilk defa aşı olacaktı.
Doktorun muayenesinden sonra sag bacak ve sol kolu acmak icin hazırlıklar başladı...benim icim tabi o sırada sızım sızım sızlıyor...ilk verem aşısını yaptılar ellerini tutup gözünün icine baktım, canı yandı ya iste o anda icim de bolum bolum acıdı..caresiz gozlerle bana bakisini omrumun sonuna kadar unutmam mumkun degil...acısı yüreğime düşmüştü, benim minik Ates böceğim kısa bir ağlamanin ardından tatlı gaz ilacını verince sustu...o an anladım ki...iste güçlü durmaya asıl şimdi başladın muge...elini tutarak bir ilki yasadın...O' nun susmasiyla da icine serin sular serpiliyor ya en keyiflisi de buydu...
Aslında bu yazıyı neden yazdım biliyormusunuz...Ates bana o kadar güzel derin farkındalıklar kattı ki...anlatmakla bitmez...artık bu hayatta tüm bedenimle daha sağlam durmayı öğrendim,minicik zeytin gozleriyle ona her baktığımda her koşulda güçlü durmam gerektiğini bana hatırlatıyor...
Sevgiler çiçekler Ates böcekleri
Müge
Posted using BlogPress from my iPad
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder